از گفتمان انقلاب اسلامی تا عملکرد نظام اسلامی

گفتمان انقلاب اسلامی در ذات خود، ریشه در باورهای دینی و عقیدتی مسلم اسلامی و علوی دارد و از این رهگذر، نظام اسلامی نشات گرفته از این گفتمان اسلامی، موظف به رعایت باید و نبایدهای کلی و حتی جزئی این استراتژی الهی است، طبیعتا انطباق عملکردی نظام اسلامی با گفتمانی انقلاب اسلامی منشا برکات و سبب نصرت و مدد الهی خواهد بود و بالعکس عملکرد خارج از چهارچوب گفتمان انقلابی نظام مدعی انقلابی‌گری نتیجه‌ای جز انحراف از آرمان‌ها ندارد.

به وضوح بر آن عقیده‌ایم که عملکرد نظام اسلامی در برخی مقاطع با روح قرآنی و عقیدتی حاکم بر آرمان‌ها و گفتمان انقلابی نه تنها همخوانی نداشته بلکه زاویه‌ای معنادار دارد. فی الواقع پس از گذشت قریب به یک دهه از نظام جمهوری اسلامی ایران شاهد آن بودیم روح حاکم بر افکار و سیاست‌های برخی مسئولان عالی‌رتبه دچار زاویه‌ای فاحش با گفتمان انقلابی شد و تا به امروز ادامه دارد که مجموعه این سیاست‌ها و روش‌ها می‌تواند به خروج نظام اسلامی از ریل گفتمان انقلابی منجر شود. 

متاسفانه جریان سازش تنها پس از چند سال از گذشت عمر سیاسی نظام اسلامی در مقاطع حساس و در قامت برخی مسئولان عالی‌رتبه خود را نمایان کرد. سیاست‌هایی متضاد با روح آرمان خواهی و انقلابی گری در مقاطعی همچون؛ قضیه مک فارلین، قطعنامه 598، ریل گذاری سیاست‌ اقتصاد لیبرالی و سیاست تنش زدایی دستگاه دیپلماسی در اولین دولت پس از جنگ و غرب گرایی مدعیان اصلاحات در سال‌های پس از آن.

آری اینک در مقطعی از نظام جمهوری اسلامی هستیم که با عدول از سیاست قطعی " نه سازش نه تسلیم نبرد با آمریکا" به سیاست تنش زدایی دولت پس از جنگ برگشته ایم، سیاستی که در عین تنش زدایی، ذلت پذیری و جام زهری دیگر به ارمغان آورده است و از همه دردناک‌تر اینکه امروزه عقب نشینی مسلم هسته‌ای را پیروزی مطلق قلمداد و آن را هدیه غرب به ملت ایران می‌نامند، هدیه‌ای که سازش کاران پر مدعا تنها دستکش مخملی آن را دیدند و زخم ناشی از کشیدن پنجه چدنی بر چهره ملت را به روی خود نمی‌آورند.

سخن پایانی اینکه؛ انقلاب اسلامی برای رسیدن به اهداف الهی و آرمانی خود لاجرم به نظام اسلامی منطبق بر چهارچوب‌های خود نیازمند است و زمینه‌ساز نظام اسلامی در چنین طرازی چیزی جز مسئولین انقلابی و جهادی نیست، مسئولینی که به جای مراوده با شیطان بزرگ نبرد با او و تکیه بر استعدادهای ملی را افتخار خود بدانند.

 

بشکند دست ملتی که دوباره به روحانی رای دهد

بگذریم از انفعال سلسله ورار دولت یازدهم در مقابل گستاخی های مکرر آل سعود از فرودگاه جده و منا گرفته تا یمن و سوریه و بحرین و اینک شهادت مظلومانه شهید نمر.

اما اینک که خشم انقلابی امت حزب الله در مشهد و تهران، خشم رییس جمهور را نمایان کرد و از هتک حیثیت جمهوری اسلامی سخن به میان آورد، نکاتی را یادآور می‌شوم.

جناب آقای شیخ حسن روحانی؛

چگونه است که حضرتعالی حادثه فرودگاه جده را هتک حیثیت جمهوری اسلامی ندانستید؟

چگونه بود که شما و وزیر امور خارجه همیشه خندانتان بعد از جنایت آل سعود در منا و کشتار به عمد حجاج ایرانی از حیثیت جمهوری اسلامی سخنی به میان نیاوردید؟

واقعیت این است که رسانه‌ها به اشتباه پیام روز گذشته شما را "پیام  تسلیت رییس جمهور به مناسبت شهادت شیخ نمر" خواندند، پیام شما پیامی در محکومیت اقدام جوانان انقلابی بود. جوانانی که انفعال دولت شما آنها را مجبور به حمله به سفارت و کنسولی آل یهود منهوس کرد. اما جوانان انقلابی بهتر بود به جای تجمع در مقابل سفارت عربستان با تجمع در مقابل نهاد ریاست جمهوری علیه نماینده غیر رسمی آل سعود در ایران شعار می‌دادند.

جناب رییس جمهور برخلاف شما که اقدام جوانان را لطمه به آبروی جمهوری اسلامی ایران تلقی کردید بنده بر این باورم موضع انفعالانه شما و دولت متبوع تان لطمه به حیثیت جمهوری اسلامی است. جمهوری اسلامی که از قضا قرار بود حامی ملت‌های مظلوم باشد، اما باید اعتراف کرد آن آرمان‌ها با این جوانان حزب اللهی و این رییس جمهور عافیت طلب همخوانی ندارند.

به خوبی فهمیدیم موضع گیری از موضع ضعف شما در مقابل حادثه منا بی ارتباط با توافق برجام نبود، چرا که معتقد بودی پرداختن به جنایت منا دستاورد بزرگ! سیاست خارجی شما را به حاشیه می‌برد. حال که مشخص شد دستاورد توافق برجام، اعمال توهین‌ها و تحریم‌های بیشتر بود، دیگر چه عذری دارید؟

به قول شیخ شجونی " بشکند دست ملتی که دوباره به روحانی رای دهد".

والسلام