اصول گرایی، اصلاح طلبی، اضافه کنیم اعتدال گرایی!
اصول گرایی و اصلاح طلبی دو جریان سیاسی تاثیرگذار در تحولات سیاسی و اجتماعی کشور‌اند که عرصه انتخابات، شاهد رویارویی سیاست‌ها و از همه مهم‌تر ارز اندام قدرت پایگاه اجتماعی آنها هستیم. با مرور انتخابات‌های سه دهه گذشته به عنوان آیینه‌ای تمام نما از صف آرایی جریان‌های سیاسی کشور، بر این ادعا صحه می‌گذارد که جریانی غیر از اصولگرایی و اصلاح طلبی در ادبیات سیاسی کشور وجود خارجی نداشته و طیف‌های پیروز در انتخابات‌های گذشته در ذیل این دو جریان تعریف می‌شوند از کارگزاران اصول‌گرا گرفته تا مشارکت اصلاحات و ایضا اعتدال اصلاحات.
پر واضح است و ناگفته پیدا که اعتدال 92 نه تنها یک جریان سیاسی در طراز اصولگرایی و اصلاح طلبی نیست بلکه به معنای واقعی کلمه طیف سیاسی هم محسوب نمی‌شود، طیف سیاسی خاستگاهی اجتماعی دارد و طبعا یک شبه خلق نمی‌شود، پیروزی در انتخابات ریاست جمهوری پیش کش!.
رییس جمهوری که همفکرانش به رحم اجاره‌ای بودن دولتش اذعان دارند این روزها اصرار دارد اعتدال را به عنوان گفتمانی جدید در ادبیات سیاسی و اجتماعی القا کند، گفتمانی که علاوه بر بیان آن از زبان دکتر روحانی در سخنرانی‌ها و خطابه‌ها (سخنرانی در جشن 22 بهمن) نیاز به بدنه و پایگاه اجتماعی دارد.
